za wszytko dziękuję
———
to tylko zatyczka
a nie czapka
na dredy
z górnośląskiego
twój eksodus we mgle
i popiołach
warszawa dostała czkawki
po kawie czarniejszej
od węgla
dopiero co ruszonym
czekanem
ja już nie dzieckiem a ty
drepczesz
winda wypluwa cię
w szarości świtu
nie palisz
jak tamci w piecu
buzi
cmok tylko
na pożegnanie
na linii między czołem
i policzkiem
nawet nie poznałem
twojego
spokoju
twojego najlepszego
unieruchomienia
wyłączyli światło
na koszt NFZ
muzyka jak uzębiona gąbka chrupie własne marzące anioły łódką pomarańczy lub czarnymi półksiężycami
zagłusza zaczesywanie grzebieniem z tytanu
rzadkiej grzywki wyhodowanej na endemicznych
łąkach pod sufitem
zwisy pajęczaków z drabinek
głuche skoki w zimowych skarpetach
na obrotowej podłodze pokoju znudzonego
bielmem starych lat i ślepotą nowego roku
ciągłe wietrzenie wymuszające zakup
filigranowych firanek
którym odmawiasz racji bytu
ale zapraszasz na piknik do wychłodzonego przedpokoju
biodra wydmuchane przez przypadek
w przydymionym szkle
aluminiowe zaczepy tam
gdzie zwykle dotyka się piersi
prześwietlamy nierówne pokrywy
na przestrzał bez zdziczenia odkrywców
dłoń trzepocząca palcami w potrzasku
mechanicznie ukręca nos starego kranu
staroświecką chustką
oko spłaszczone. przywarło do szkieł bolące i zaognione złością
porównywało szare wnętrza
do kolorowych zdjęć
z magazynu
dom is your castle
slang imitował
nowoczesność
skąpe jej okazy odsunięto
jak wiatraki na tysiące mil
od domostwa
kurier odjechał
w szczere pole
wyraźnie spłoszony
łysym plackiem ziemi
na przerzedzonych skrzydłach
nie zostawił pożegnania
ni kodu dostępu
do odkażonego w paczce szczęścia
ono jak większość niepotrzebnych potykało się
i niedomagało w ogrodzie
większym od spracowanej
cuchnącej potem działki
miniaturki robotniczej
jakże przesłodzonej
wyśmiewającej incognito raj
nazywanego od zasiedzenia
personą non grata
i odprawianego z kwitkiem
ilekroć sypnie kolorem
na nikłej nitce
horyzontu
Polski niby dworek
podobno plecak
jeszcze dziś
zdejmę
z nagiego haka
rzeźnik
ucinacz najlepszych
momentów życiorysu
nieobrobione puzzle
to skromnie
powiedziane
nie ma za co
chwycić
wypadają
przez szczerby
mięsiwa
w szczycie leżała na dnie zamrażarki
kura
ko-ko-ko-ruki-ku
kurczaki
po paru latach
mają swoje
voodoo naprędkie
jedni przemnożyli się
przez proste słupki
inni chcieli
zapisać się głęboko
w ziemi
jeszcze inni
zapomnieli o pamięci
płytko wietrzą pąsy wstydu
za co tu się
złapać
po co sumiaste wąsy
altany
porzucone -
mioołooo to już jutro ale co?
w tej chwili D.Bowie znów patrzy za nowym dołem,
a Lou?
„Taki it away Lou!” - krzyczy połowa sali
a druga połowa ma problem z konsensusem
i dopala skręta.
Jak i gdzie, i z kim mam się zabrać?
Z nów (nowiem) Suzanne Vegi?
Dlaczego tak, a nie inaczej. Jedyna, która wchodzi
w grę, wciąż sobą, wciąż niezagospodarowana, wciąż czekająca
na powtórkę.
Suzanne wie, gdzie ukryć postrzeloną gwiazdę. Biała kapa
wisi na żałośnie chudych plecach.
„Black Star” w centralnym punkcie ekranu. Foo Fighters zrzucają
tę samą zakończoną czarnym sutkiem bombę. Nirwana statycznie
płonie w czarnej bieli, a Bowie osiąga nowy szczyt.
„Bez prądu” w tym samym przeklętym Nowym Jorku.
Niechęć w „In Utero” przeszkadza w ułożeniu
trzech głów Wojtka Waglewskiego. Harmonia daleko stąd
i nie wiemy w czyich ustach.
