W drodze do Elatu i do domu (podróżowiska ciąg dalszy)

W DRODZE DO ELATU I DO DOMU (podróżowiska ciąg dalszy...)

w drodze do Elatu i do domu

długo z wami nie zostanę
wkrótce opuścicie moje sąsiedztwo
ogniki, jasne odblaski, tańczące na ormiańskich talerzach

nie stanę nagle ramię w ramię po stronie żywych kolorów
raczej przycisnę bolące serce do grubego zachodniego muru 

i pęknę jak bańka mydlana

zostanę w tyle, by być blisko niecierpliwych stóp chłopców

w czarnych kapeluszach

jeszcze jest czas na taniec 

i pokrzykiwanie

aby dodać sobie odwagi

choć patrzą z przyganą: stary, idź stąd, ruszaj, bo zginiesz
szabas zaraz wyparuje, a ty stajesz w pół kroku 

w chmurach 

złapany na podglądaniu zwartych korowodów
przyłapany na samotności o długim, tęsknym spojrzeniu
zmiękniesz, gdy wycelujemy swoje zabawki

wstydliwy stary królu

oczami utkwionymi w ziemię 

prześwietlasz ludzkość

przewiercasz uszy własnym szalonym śmiechem

od jutra pustkę po duszy wypełnią małomówne usta ryb
nastanie cisza dzielona między fale i złoty piasek

jutro też nie będziesz sobą

wejdziesz z przyzwyczajenia
w to samo koryto wyschniętego snu

jałowo przedzierając zasłony między zaspanymi dniami