Znam Mona Lisę

Pozorna surowość

łamana przez fałszywą

skromność,

nie pasujące do
okoliczności miejskich.

Bezustannie sprawdzam

szczelność kaftana

bezpieczeństwa.

Kruszę ściany i porcelanę

muzyką w słuchawkach.

Brutalna ze mnie

jednostka.

Obco brzmi daleko idący

kompromis luźnych szat.

Dłoni złożonych do

powitań i ust do

pocałunków.

Nawet po stu latach

pobierania nauk pokory

nie ubiorę się w twój

spokój.

Cały dzień w jednej

pozycji, wyłowiona

na przynętę z tłumu.

Zaklęta cyniczną różdżką.

Najuczciwsi pozjadali

owady i rosół z mrówek.

Ty zawsze tu będziesz

przycupnięta na kanapie.

Z kamiennym balastem

zamiast nóg. Oczekująca
hołdów i ukłonów.