Śmierć winorośli

Posiekana na sałatkę
moich myśli. Wijesz

odnogami po ziemi

i niebie.

Owinięta wokół kości

żywych i umarłych.

Ciągniesz temat
i ciężary, nadwyrężasz
moje wątłe siły. A kysz,
zgiń, przepadnij!

Zaglądasz w spoconą

wysiłkiem twarz.

Zyg-zagiem w kierunku
otchłani. Wrzucam w nią

wszystkie grosiki
na szczęście.

Pozbawiona owoców,

sucha i brzydka,

masz tylko mnie w garści.