Sanatorium blues

Przepuszczę, niech lecą,

niech biegną

na złamanie karku (serc).

Miliony czerwonych

krwinek i (ż)kołnierzy.

Przy przecznicy są wieńce

dla bohaterów i szafot.

Dziś oddam głos

muzyce Prokofiewa. Jelito

od dziobu po rufę wisi

luźno.

Zaokrąglenia w tłumie.

Niosą czerwone jabłka

a kobiety potomków.

Przyziemność, lotny

piasek, opanowały ścieżki.

Wycisnąć choć dwie

kropelki entuzjazmu

z ciała. Zatrzymanego
na krzywej ławce.

Przesunąć kamienie o dwa

milimetry bez bólu.

Do miejsca, gdzie utrata
przytomności nie skazuje

na anonimowość.

Zadzwoń o wczesnej

porze. Być może odnajdziesz

tamten fotel

z podnóżkiem.

Przytulankę, tę samą,

która nigdy nie odmawia

uścisków.