/muzyka: Antonio Carlos Jobim; słowa: Vinícius de Moraes/
Eu quis amar mas tive medo
e quis salvar meu coração
Mas o amor sabe um segredo o medo pode matar o seu coração
Eu nunca fiz coisa tão certa, entrei pra escola do perdão
A minha casa vive aberta, abri todas as portas do coração
Água de beber, água de beber camará
————-
tłum.
Chciałem pokochać, ale
ze strachu wolałem ratować bolące serce
Miłość jednak zna prawdę: strach może zabić twoje biedne serce
Woda do picia, by ugasić pragnienie; Woda do picia,
by ukoić ból, kolego mój
Zrobiłem jedną dobrą rzecz
w życiu
Wybaczyłem sobie i innym
Mój dom stoi teraz otwarty
bo otworzyłem wszystkie drzwi do mojego serca
Woda do picia, by ugasić pragnienie; Woda do picia,
by ukoić ból, kolego mój
_________###_______###___#_#___
Jak powstała „Agua de beber”?
Wieść niesie, że budowa nowej stolicy - Brasilii - nie mogła być przerwana nawet na chwilę (choć zdarzył się jeden przestój trwający raptem jeden dzień). Żywe wspomnienia o tamtych chwilach zachował #Kléber #Farias #Pinto, zatrudniony wtedy jako jeden z wielu inżynierów na wielkim placu budowy nowej stolicy.
#Farias zapamietał szczególnie jedno, wyjątkowe zdarzenie.
----(Prezydent #Juscelino #Kubitschek, socjaldemokrata i wizjoner; to on stał za samospełniającym się snem, czyli powstaniem Brasilii. A czy miał inny wybór, skoro jego hasło wyborcze brzmiało: „#Pięćdziesiąt #lat #postępu #w #pięć”)----
W #1959 Juscelino zaprosił do siebie, do #Catetinho* #Toma #Jobima i #Viníciusa #de #Moraes
na krótki, dziesięciodniowy pobyt, głównie po to, by muzycy skomponowali symfonię na cześć Brasilii (mowa o #Sinfonia #da #Alvorada, którą później nazwano #Sinfonia #de #Brasília),
która miała być odtworzona w dniu inauguracji stolicy.
#Pewnej nocy, już po kolacji, obaj panowie spacerowali w pobliźu Pałacu z Drewna. Nagle usłyszeli dźwięk wody wypływającej z nieznanego źródła, dochodzący z przeciwnej strony budynku. Od razu zapytali strażnika:„skąd pochodzi odgłos płynącej wody?”. Strażnik odpowiedział pytaniem:
„#A co, nie wiecie? Z tyłu budynku jest źródło wody zdatnej do picia (#wody #do #picia, #kolego**)”.
**”É aqui que tem água de beber, camará".
W ten sposób artyści poznali tajemnicze źródło wody, które stało się inspiracją dla pierwszej piosenki skomponowanej w Brasilii.
Inżynier Kleber był pierwszą osobą, która usłyszała kompozycję zaśpiewaną przez Toma i Viníciusa. O prawdziwości zdarzenia zaświadcza po latach deklaracja napisana i opatrzona podpisem Toma Jobima.
W tamtych dniach w rzeczywistości wiele osób osób nie wierzyło w powstanie miasta.
Byli tacy co wróżyli, że nic poza miastem z desek nie zostanie zbudowane. Po trzech latach i sześciu miesiącach, mimo krytycznych opinii nadszedł wreszcie ten wielki dzień: 21 kwietnia 1969.
Ten kto był świadkiem szalonego wybuchu zbiorowej radości dosłownie nie mógł oderwać oczu od obrazów.
"Śpiewano na ulicach, w autach, jakby przechodziła tędy jedna, zwarta i wielka orkiestra dzierżąca w dłoniach instrumenty”. Słowami pieśni były: „Brasília capital da esperança, despera o povo brasileiro” (Brasilia stolica nadziei, wybudziła ze snu lud brazylijski). Byłam zachwycona i nawet powiedziałam do siebie: „właśnie tutaj zostanę, tutaj będę mieszkała, żyła i tutaj umrę”, wspominała #Albertina #Rodrigues, jedna z budowniczych Brasílii.
* Nazwa #Catetinho pochodzi od nazwy oficjalnej rezydencji prezydenta Brazylii, tj. #Pałacu #Catete w dawnej stolicy #Rio #de #Janeiro. Jako projekt #Oscara #Niemeyera #Catetinho został zbudowany w Brasilii w ciągu zaledwie 10 dni, w listopadzie 1956. Był to prosty budynek, wykonany z drewna, zwany również #Pałacem z #Desek (#Palácio #de #Tábuas). Zaplanowany jako miejsce pozbawione komfortów oraz oficjalnych przywilejów. Celowy zabieg, ponieważ prezydent #Kubitschek chciał uniknąć dystansowania się od robotników, którzy pracowali przy budowie miasta, mieszkając w szałasach i namiotach.
—————-
***Jobim żartuje, że Vinícius raczy się ze szklanki aquavitą /nie mylić z „wodą do picia”.../.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz