Piękno

 

piękno

——-

umarłbym

spontanicznie

pozbawiony trucizny 

mam i nie mam 

mieniącej się pigułki

słońce świeci przez dziury

w plecaku

wymyślam swoją

zabójczą

porcjowaną

wydarte z tłumu

spojrzenie znad 

purpury

ściany karmelowe 

po drodze

zlizują się językami

nie odejdę 

na zawsze

włosy wkręcone w klamkę

zatrzymały 

karuzelę

na chwilę

zostanę podtrzymując 

dłonią

posiekane wały

powinno 

popatrzeć

przez chwilę 

jak gubię białą

kukurydzę