Sobie idzie i znika w lesie

Piękną masz terakotę. 

Na pierwszy rzut oka ciepłą 

i przytulną. 

Usianą kropkami,

ziarenkami kawy, 

które rozsypałem.

Dzyń! Nareszcie coś przyszło. 

Lubię słowa, które otulają mnie 

w szczelną powłokę.

Ciekawe co będzie 

w następnym dzyń, 

i następnym.

Jeszcze nie otwieram. 

Leżę anonimowy. 

A tymczasem oni wędrują po lesie 

w poszukiwaniu swoich korzeni.

Idą za tutejszą twarzą. Listonosza albo leśniczego.
Wyraża wysublimowaną pogodę ducha, mimo wrodzonej nostalgii.

Ania i jej Garwolinka. W białym kokonie. 

Ania z Zielonego Wzgórza.

Krzyś pod rękę

z Alicją w Krainie Czarów. 

Na leśnej ścieżce. 
Komórki nie mają zasięgu. 
Wypada stanąć, by się odnaleźć.

NIE ZGINIE!!!

NIE ZMIENIAJ SIĘ