Puk, stuk, puk
(przerwa na poezję)
otwarta na dotyk
i powonienie
przy drzwiach zaprasza
zawsze nieprzyzwoicie nienasycona
straszy prawdopodobnymi konsekwencjami (duchami
z najwyższej palmy)
#puszcza której nie sposób przekrzyczeć bo echo
nie wyjdzie poza szczelną kopułę liści
musisz wejść w nią by poznać
zakochać siebie w chłodnych
żyłkach korzeni
zaryzykować spotkanie
oko w oko z pająkiem
stworzył świat
rozłożył zabawki o dosadnych pozach i kształtach
czeka na twój ruch
musisz zakochać ich w sobie
tylko raz od pierwszego wejrzenia
jak za lat dziecinnych
zajrzeć pod każdy kamień
————-
nawet jeśli zamkną
w dziwnie znajomym hospicjum
(zostały wiersze=robaczki świętojańskie)
————-
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz