wędrowcze wejdź proszę i ostudź ciało (kilometrowiec)

WĘDROWCZE WEJDŹ PROSZĘ I OSTUDŹ CIAŁO (UWAŻAJ, BO ŻEŚ DŁUGI I WYSOKI)...

Wędrowcze wejdź proszę i ostudź ciało

kolejny dom jakby wycięty z bristolu i przyklejony do kawałków

popękanej podłogi. wygląda prawie na lotny; z lotnego piasku

albo wprost z bajki o latającym domu, gdzie mieszkał

emerytowany sprzedawca balonów (zawód i bajka

zdecydowanie w twoim guście);

gospodarz Ilia czy Ilya zostawił dom otwarty,

a klucze jeszcze ciepłe leżały w mikrofalówce.

drzwi zaznaczył uprzednio czerwoną strzałką na zdjęciu 

z portalu Airbnb. czego ci więcej trzeba (nie narzekaj), 

„oprócz błękitnego nieba”, śpiewał pewien bard, twojego, 

wtedy młodego pokolenia.

+++

zdejmujesz plecak i wpuszczasz trochę powietrza do piersi. 

silny zapach kociej uryny. zauważasz też niczym niezmącony

stan oczekiwania (jakbyś nie wyczuwał wcześniej). każda czynność 

zamiera. radio lub telewizja za ścianą wpadają w wolne obroty.

oznaki życia wydobywa z siebie podniecone czymś dziecko. 

chłopiec ma w końcu ojca dla siebie. robią coś razem - chyba grają w piłkę. 

z poziomu łóżka - bo przybrałeś pozycję stosowną do okazji - niewiele

widać. radość małych i dużych. koty o enigmatycznych twarzach 

biegają po żwirze i kamieniach dumnie nazwanych placem. głośno miauczą, 

prychają. brzmią, jak obrażone dzieci.

+++ 

głos mężczyzny robi się na powrót monotonny i bezbarwny.

chłopiec wyszedł na zewnątrz, bo lotne słowa unoszą się nad dachami.

ponad kocimi łbami z prawdziwego zdarzenia i ich zdziwionymi 

minami. 

+++ 

w oczy, patrz im głęboko w oczy. to one powiedzą prawdę.

chwila wędrowcze. nie znasz się na kotach za dobrze.

urodziłeś się w sforze psów, pamiętasz? i coś łaskocze cię

natrętnie w ucho. wstajesz i widzisz jak mrówka wstaje z kolan

z czegoś wielce uradowana.