Dyskopatia uszlachetnia (i tak wystawiam język na to wszystko)

DYSKOPATIA USZLACHETNIA

                                                             

Co u was? - pytasz. A nic, powoli. 

W rytm osłabionych nóżek tej, 

którą zwą przekornie Lolą.

Spacerek, śniadanko... 

i zastrzyk popołudniowy, psia mać!

Rano przejmująca cisza zbliżająca do sedna.

Wspominamy młodsze lata, cała trójka milczy,

zapatrzona w odbiornik tv, który przestaje być

Bogiem i tylko towarzyszy nam w skupieniu.

W snach leży na boku.

Pełna pokory przyjmuje zastrzyki.

Nie odmawia niczego – je karmę wymieszaną z chlebem,

bólem, nawilżoną oliwą. Walcząc z zastygłą w gardle śliną. 

Poddaje się bez walki pielęgniarzom w dżinsowych kitlach.

U nas? - próbuję sobie prypomnieć.

Dzielimy się na więcej osób,

aby rozrzedzić smutek.

On ma jej duże, czarne oczy.